Dostosowanie żubra do środowiska w którym żyje.
Przez tysiące lat życia żubry wykształciły kilka cech, które w niepowtarzalny sposób umożliwiają im bezpieczne i swobodne przebywanie w dzikiej puszczy.
Zdolność rozróżniania rodzaju podłoża twardego (umożliwiającego bezpieczne przejście) od mokrego, bagiennego (grożącego zapadnięciem się).
Przednie kończyny stawiane są dwuetapowo: pierwszy etap to lekkie oparcie racic o podłoże, w trakcie którego następuje badanie twardości podłoża, a gdy jest ono wystarczające, to następuje drugi etap - pełnego oparcia i przeniesienia całego ciężaru ciała na tę kończynę. Cały ten proces odbywa się w ułamkach sekund. Najprawdopodobniej w przednich racicach żubra znajdują się specjalne receptory umożliwiające odbieranie i przesyłanie informacji o rodzaju podłoża.
Poruszający się samiec żubra (fot.Mieczysław Hławiczka)
Proporcje tułowia.
Żubry odkładają tkankę tłuszczową w okolicach kłębu i w tylnych partiach tułowia. Główną rolę ogrywają w tym procesie rogi, w których znajdują się receptory odbierające informacje o wielkości przestrzeni pomiędzy drzewami. Szerokość ciała żubra wyznaczona rozstawem rogów umożliwia bezproblemowe przeciskanie się przez gąszcz leśny.
Żubr stojący przodem (fot.Mieczysław Hławiczka)
Barwa sierści.
Kolejna niezwykła cecha to brunatno-szara barwa sierści żubra. Jest to barwa nizinnego lasu mieszanego w zimie. Dzięki temu żubry mogą być niezauważone pomiędzy drzewami. W lecie wystarczającą ochronę przed niepożądanym wzrokiem stanowią liście krzewów i drzew.
Niezwykłe jest również to, że żaden z wypuszczonych ponownie na wolność żubrów nigdy wcześniej nie znał Puszczy Białowieskiej, a mimo to podczas mroźnych i śnieżnych zim gromadzą się one w tym samym miejscu, co ich przodkowie przed wiekami.
Zwinność.
Żubry są bardzo zwinne. Potrafią bez problemu przeskoczyć sporej szerokości rów, a spłoszone potrafią bardzo szybko biegać.
Żubr stojący na ogrodzeniu ( fot. Curt Strohmeyer Der wilde Wisent Koschtan-Tau. Berlin: Deutscher Verlag, 1939 )